frisch und frölich
Oktober is behalve Rozenkransmaand ook Missiemaand. We worden gevraagd om de jonge kerken in andere werelddelen financieel te steunen. Dit jaar is onze gave gevraagd voor de Kerk te Nieuw-Guinea. En dat doen we graag. Maar we kunnen beter niet meer van missielanden spreken, want de geloofsgemeenschappen in deze landen zijn uitgegroeid tot zelfstandige en volwaardige kerken met een uitstraling, waarvan wij veel kunnen leren. Eigenlijk zijn de rollen nu omgekeerd.
De kerken in Europa zijn vermoeid. Dat geven ook de Nederlandse bisschoppen toe. Zij noemen met regelmaat Nederland een missieland. En inmiddels hebben wij in ons bisdom de hulp ingeroepen van de wereldkerk. Zo zijn er in ons bisdom al een 50-tal buitenlandse priesters werkzaam. Zij zijn niet meer weg te denken en zorgen bovendien voor een verfrissing van de parochiepastoraat. Waar eigen priesters lijden aan vermoeidheidsverschijnselen, verkondigen Indiase priesters frisch und frölich het evangelie. Ze bezoeken niet alleen zieken en oude mensen, maar gaan ook op huisbezoek bij ouders van dopelingen, van eerstecommunicanten en van vormelingen. Zo smelt door hun ontwapenende vriendelijkheid alle weerstand weg bij de katholieke scholen. Ze doen ook zelf hun boodschappen in de supermarkt, want “In de winkel ontmoet je zoveel mensen,” vertellen ze.
Wie weet? Misschien zal ook hier in Vaals een priester uit India werkzaam worden. In het multiculturele Vaals met de vele nationaliteiten is dat eigenlijk een voor de hand liggende zaak.
missionair
De Missiemaand brengt ook onszelf bij onze missionaire opdracht hier. Men spreekt tegenwoordig vaak over de missionaire parochie. Dat wil zeggen: Hoe kunnen we hier in Vaals de parochie activeren tot wat een gastvrije parochie moet zijn: waarin alle geledingen van de bevolking vertegenwoordigd zijn; een parochie die niet alleen viert maar die ook maatschappelijk een uitstraling heeft en waar aan het geloof handen en voeten wordt gegeven en waar we omzien naar elkaar. Het kan toch niet zo zijn, dat slechts een tiental mensen de Paulusparochie overeind houden en de rest afwacht. De parochie zijn we immers allen samen en er is een grote behoefte aan vrijwilligers op vele terreinen.
paus Franciscus
Van 26 tot 29 september bezocht paus Franciscus ons buurland België, waarin hij een missionaire boodschap heeft overgedragen. In zijn preken gaf de paus zijn gehoor ter overweging 2 x 3 woorden mee: Bij een ontmoeting met jongeren noemde hij: durf, vreugde en barmhartigheid. Met deze opdracht zijn de jongeren op pad gestuurd om in de toekomst aan de Kerk vorm geven. In de preek op zondag in het stadion voegde hij er nog eens 3 missionaire sleutelwoorden aan toe: openheid, gemeenschap en getuigenis. Samen 6 woorden die kort samengevat vertellen, hoe we een hoopvolle en aantrekkelijke en missionaire parochie kunnen zijn.
Tegelijkertijd, als ik eerlijk ben, houdt mij, en misschien ook u, de vraag bezig: “Waarom slagen we er zo weinig in om ons christen-zijn een uitdagende en uitnodigende uitstraling te geven? En om zo onze parochie een missionaire parochie te laten zijn?” Anders gezegd: “Waarom zijn we zo angstig om met een open geest naar de wereld toe te stappen; om samen een (h)echte gemeenschap te zijn; om zonder kramp te getuigen; om zonder gêne te zeggen, waar we voor staan en wat onze christelijke overtuiging is; waarom lukt het ons niet om vreugdevolle mensen te zijn en mild te zijn voor anderen en onszelf?”
twijfel
Ik herken wel iets in de uitspraak van een Oostenrijkse theoloog, die zegt: “Onze predikanten, - en daar hoor ik dus ook bij - moeten ermee ophouden hun eigen twijfels te etaleren.” Natuurlijk heeft iedere mens zijn twijfels, maar predikanten mogen hun twijfels niet koesteren maar weer durven te getuigen en ook van de mensen durven te vragen om zich bewust christen te noemen, in woord en daad en niet enkel ‘van-huis-uit-katholieken’.
overtuiging
Om ons geloof als bevrijdende boodschap ter sprake te brengen en om daarmee ook de parochie op te bouwen, verwijst de paus naar slechts 6 woorden: durf, vreugde en barmhartigheid. En de missionaire sleutelwoorden: openheid, gemeenschap en getuigenis. De paus wil ons daarmee een gedrevenheid meegeven. Het volstaat niet om enkel medelijden en aandacht voor elkaar te hebben, hoe belangrijk ook. Het volstaat niet om zachtmoedig en vol begrip te zijn, hoe belangrijk ook. Niet alleen predikanten maar ook alle gelovigen moeten in woord en daad getuigenis geven van hun eigen geloof, van de hoop en het Godsvertrouwen dat in ons leeft. Willen we door de ander serieus genomen, dan veronderstelt dat overtuiging. Een parochie moet met overtuiging op een uitnodigende wijze actief zijn in liturgie, vooral op zondag, in gebed, in verkondiging en dienstbaarheid. Het omzien naar elkaar moet ons dagelijks werk zijn.
niet afwachten
Een ander woord voor gedrevenheid is enthousiasme. Het eigene van het enthousiasme is dat het weer enthousiasme opwekt. Bezieling wekt bezieling. Voorwaarde: Je moet wel overtuigd zijn. Je kunt een ander niet overtuigen, als je niet zelf overtuigd bent en overtuigend spreekt. Helaas ontbreekt het ons vaak aan innerlijke enthousiasme, waardoor we ons geloof gaan bagatelliseren. Daar lijdt de kerk onder. Mensen durven niet meer te zeggen dat ze gelovig zijn. De zich ongelovig noemende Franse filosoof Jean Paul Sartre verwoordde het heel duidelijk: “Ik zal wel in God gaan geloven op de dag dat de christenen de durf en overtuiging hebben van de Verrezene, van Jezus zelf, die zich door niets en niemand liet bang maken.” Wat ons in de missiemaand via paus Franciscus meegeeft is: “Durf, vreugde en barmhartigheid; en verder openheid, gemeenschap en getuigenis.” Niet afwachten dus.
Dr. Hub Schnackers, em.